Zand happen in de woestijn

Maandagavond zijn we met de bus aangekomen in Trujillo. Dat met veel geluk. We moesten namelijk eerst nog afscheid nemen van de mensen van het hotel en opschieten zat er op z'n Peruaans niet in. 'Oooh komt wel goed hoor, nog één foto!' Om dan uiteindelijk 10 minuten later dan de vertrektijd van de bus aan te komen lopen. We lieten onze kaartjes zien en de mensen begonnen te lachen. Toen dachten we echt, die bus hebben we gemist. Maar gelukkig was de bus ook Peruaans en konden we een kwartiertje later instappen. Eenmaal aangekomen in Trujillo baalden we wel een beetje. Het zag er precies zo uit als Lima. Een grote, vieze stad. Dat was omschakelen, van paradijs naar dit.

We hadden gelezen dat je hier ook kon sandboarden. Dus wij dinsdag maar snel via ons hotel een taxi, boarden en een instructuer geregeld. Deze keer gaat het niet meer fout!
Eenmaal aangekomen op de bergduin (dat was nog een stuk sjouwen door het zand omhoog in de hitte) was het tijd om al die moeite ongedaan te maken en naar beneden te glijden. Op de blogs van de mensen van vorig jaar hadden we al disturbing dingen gelezen over vallen en vervolgens dood gaan. Research op internet gaf ons ook niet veel rust. Maar wij zijn geen watjes, dus wij doen het gewoon! Eerst moesten we onze boarden invetten met kaarsen. (Ik kon het niet laten om God en Dios op mijn board te schrijven tot hilariteit van de instructuer. Maar ik dacht als ik ga, ga ik met God ;-) Derkje beet de spits af en dat ging goed. Zo kreeg ik ook al meer hoop en dacht ik ga nu! Om vervolgens door de instructuer het laatste zetje te krijgen en daar ging ik. Wat was dat gaaf en tof! Jammer genoeg duurde dat gevoel maar een paar seconden. Toen was ik al bijna beneden en rolde ik van mijn board af. Het zand zat óveral. In mijn mond, oren, neus, kleren. Maar het was de moeite waard! Daarna hebben Lineke en ik het maar op de slappe bult gehouden.

Woensdag hebben we eerst door Trujillo gelopen om vervolgens naar een pre-incaasruïnepaleis te gaan. De omgeving was ontzettend mooi! Het paleis zelf een beetje saai. We hadden onszelf ook min of meer verplicht erheen te gaan. Omdat we dachten dat we niet terug naar Nederland konden zonder zoiets gezien te hebben. En wie kan er nou zeggen dattie in een pre-incaaspaleis gelegen heeft? Of een gladiatoren gevecht met flesjes water heeft gehouden midden in de woestijn tussen ruïnes? Alleen Derkje en ik maar! (De rest is niet zo gestoord) Daarna zijn we naar het populaire strand Huanchaco gegaan. Weer een strand met ontzettend hoge golven en heel mooi, typisch Peruaanse vissers'bootjes'. Want bootjes kun je het haast niet noemen, eerder kano's. Verder waren er marktkraampjes. Leuk om daar rond te neuzen. En als klap op de vuurpijl hebben Derkje en ik een tattoo laten zetten. Hij is mooi geworden! Jammer dattie maar 20 dagen blijft staan. Toen mochten we weer onze koffers inpakken. (we worden echte inpakpros. Misschien kan ik daar mijn beroep van gaan maken?) Zometeen nemen we de bus naar Chimbote :)